onverwachte dingen
Beste allemaal,
Net als je denkt dat je leven in een rustig ritme is beland, maandag tot vrijdag werken, zaterdag boodschappen doen en schoonmaken, misschien nog wat vrienden zien en zondag naar de kerk, gebeuren er weer onverwachte dingen. Vandaag was zo’n onverwachte dag. De eerste signalen daarvoor kwamen op maandag, toen kregen we namelijk te horen dat er iemand van de fabrikant langs zou komen om ons te helpen met de problemen die we hebben met een aantal experimenten, waaronder dat van mij. We dachten: eerst zien, dan geloven, maar vandaag stond de persoon van de fabrikant ook daadwerkelijk voor de deur. Vervolgens bedacht mijn baas gisteren dat hij had afgesproken om vandaag met het hele hersentumor-team naar Oost-Londen te gaan om daar een andere groep te ontmoeten die ook aan hersentumoren werkt. Dat was een beetje onhandig met de mensen die onze problemen kwamen oplossen in het lab, maar uiteindelijk zijn we toch ‘s middags naar Oost-Londen gegaan. De mevrouw van de fabrikant is eerst met mijn collega aan de slag gegaan (ik was niet de enige met problemen), morgen gaan we mijn experimenten bekijken.
Om twaalf uur zijn we dus afgereisd naar Whitechapel, wat net ten oosten van het centrum van Londen ligt. Het is een hele andere wereld dan ik gewend ben. Toen we het metrostation uitstapten, belandden we meteen op een hele drukke markt waar er overal mensen krioelden. De meeste heren waren gekleed in witte jurken, en de meeste dames van top tot teen (vaak inclusief gezicht) in het zwart gesluierd. Ik ben inmiddels echt wel wat gewend in Londen, maar hier keek ik toch echt mijn ogen uit. Het ging er overigens erg gemoedelijk aan toe. Het was leuk om iets van een heel andere cultuur te happen. Midden tussen alle oosterse kledingwinkeltjes, curry-restaurants en belwinkeltjes was het gebouw waar we moesten zijn. Geen oud, vervallen gebouw, zoals alle huizen in de buurt, maar brandnieuw pand. Van buiten zag het er nog enigszins normaal uit, maar binnen was het tamelijk futuristisch. Het hele gebouw was van glas. Onderin, uitgestrekt over de hele kelder, was er één reuzegroot lab waar iedereen in het gebouw zijn labwerk deed. Het midden van het gebouw was van boven naar beneden helemaal open, wel hingen er bovenin het gebouw drie supergrote futuristische kunstwerken (een reuzachtige bol, een wolkachtige structuur en iets wat me het meest aan een menselijke cel met allemaal pootjes (dendritische cel, voor de insiders) deed denken. Bij nadere verkenning bleken dit de meeting-rooms te zijn. Wij hadden onze bijeenkomst in de dendritische cel, door onze gastheer en dames ook wel Spiky genoemd.
Chris had ons gisteren lastminute opgedragen een presentatie in elkaar te zetten. We hebben daar echt teamwerk van gemaakt. Onze presentaties sloten perfect op elkaar en met z’n vieren (naast mij Lara, Lynley en Nathalie, de mensen die ook aan hersentumoren werken) hebben we zo’n beetje al ons werk gepresenteerd. Het werk dat de andere groep, waar we te gast waren, had gedaan, bleek goed aan te sluiten bij wat wij doen. Een paar van hen kende ik al, omdat ze bij ons een aantal soorten kankercellen hebben opgehaald. Het waren erg aardige mensen en waarschijnlijk gaan we nauw samenwerken met elkaar. Een zeer succesvolle middag dus! Uiteraard eindigde die in de kroeg.
Gisteravond had ik ook een emailtje gekregen van Sharon, een meisje dat ik op Iona heb ontmoet. Er bleek een Iona zangavond te zijn in een kerk vlakbij de Tower en ze vroeg of ik ook kwam. Toevallig was de Tower twee metrostations van waar wij waren, dus dat maakte het makkelijk om even binnen te stappen. Geleid door twee heel enthousiaste mensen (één iemand van de Iona-community en een meisje dat twee jaar als musicus op Iona heeft gewerkt) hebben we zo’n 10 liederen gezongen, de meeste meerstemmig (lees: tweestemmig, er waren wat weinig bassen (1) en tenoren (0)). Na afloop ben heb ik met Sharon, een amerikaanse vriendin van haar (Sharon is zelf ook Amerikaans maar woont in Londen) en haar Canadese huisgenote nog een hapje gegeten in een japans restaurant met uitzicht over Tower en Towerbridge. Hoewel ik nu al bijna achttien maanden in Londen woon, blijft het toch een traktatie om te dineren met dat uitzicht, het zien van deze superattracties geeft toch altijd nog een beetje een vakantiegevoel. Het was erg gezellig en het eten was erg lekker.
Na al deze onverwachte leuke dingen, mag ik morgen weer gewoon aan het werk in het lab. Hopelijk kan ik, samen met de dame van de fabrikant van onze spullen, nu eindelijk mijn experimentele problemen oplossen.
groeten
Dorine