hemelse muziek
Hallo allemaal,
Het is zomer (al doet het weer soms anders vermoeden), en in de zomer vindt in Londen het grootste klassieke muziek festival ter wereld plaats, de BBC proms, een concertserie in de Royal Albert Hall. Vorig jaar heb ik de proms compleet gemist, maar dit jaar heb ik al vroegtijdig kaartjes geboekt. Afgelopen zaterdag zijn de proms van start gegaan en gisteren mocht ik me, samen met mijn collega’s Richard en Jane (met man) en met Steffen naar de Royal Albert Hall begeven. Ons concert begon pas om kwart over tien, dus we hebben eerst nog rustig een hapje gegeten en één van de kroegen van South Kensington verkend.
Om kwart voor tien mochten we de Albert Hall in, op zoek naar onze zitplaatsen. We hadden een box voor vijf personen, heel gezellig. Het programma van dit concert was dusdanig, dat toen ik het zag ik meteen riep: het kan me niets schelen dat ik de laatste trein ga missen, dit wil ik horen! Er werd namelijk één van mijn favoriete koorwerken gezongen, Spem In Alium van de zestiendeeeuwse britse componist Thomas Tallis. Daarnaast was er nog een tienstemmig stuk van Lassus en twee stukken van Striggio, één veertigstemmig en het ander veertigstemmig met een zestigstemmige finale. De bladmuziek van dit laatste stuk is nog niet zo lang geleden gevonden in de bibliotheek van Versailles, en dit was de eerste uitvoering van het stuk in de moderne tijd. Bij de stukken van Striggio was er ook instrumentale begeleiding, door clavecimbel, kabinetorgel, harp, verschillende maten cornetten, contrabas, gamba en theorbe. ]
Er werd gezongen door de Tallis Scholars, een ontzettend goed koor hier in Engeland. De muziek was echt fantastisch, ik had regelmatig kippevel. De Royal Albert Hall is heel groot, hij zat weliswaar niet helemaal vol maar ik denk dat er misschien toch wel 5000 mensen waren. Toch klonk de muziek (de veertig en zestigstemmige stukken waren enkel bezet) fantastisch, helemaal niet zo zacht als ik verwacht had. Ik heb echt enorm genoten, en de rest van de zaal ook volgens mij. Een geweldige avond.
Bij het weggaan was er nog wel even een flinke schrik, want Richard’s camera bleek verdwenen te zijn. We hebben nog flink lopen zoeken en zijn naar de gevonden voorwerpen afdeling gegaan. Net toen we het op wilden geven, werd de camera daar alsnog ingeleverd. Er zijn toch nog eerlijke mensen op deze wereld! De laatste trein hebben we niet meer gehaald, maar via een heel handige reisoptie via Wimbledon waren we uiteindelijk toch nog binnen een uur in Sutton.
Vierentwintig uur later ben ik nog steeds aan het nagenieten!
groeten
Dorine