zware metalen
Hallo allemaal,
Afgelopen dinsdag ben ik tijdelijk afgeweken van mijn zeer klassieke muziekvoorkeur op het moment. Neerlands grootste muzikale exportprodukt kwam in Londen spelen en daar moest ik natuurlijk bij zijn. We hebben het over Within Temptation, ooit één van mijn favoriete bands, maar tegenwoordig iets te commercieel voor mij. Live varieren ze tussen de categorieën zeer goed tot extreem goed, ik heb ze al diverse keren (ik schat zo’n vijf keer) eerder gezien.
Het concert vond plaats in Brixton, the place not-to-be in Londen. Altijd erg gezellig daar op straat… Ik was blij dat ik niet alleen hoefde, maar dat Alinda, Robert en Steffen mij gezelschap hielden. Voordat de muziek het lijf binnen kon dringen, moest eerst de maag gevuld worden, en dat hebben we in een bijzonder goedkope noedelbar gedaan (de McDonalds is flink duurder). We kregen een vol bord met oosters eten, wat niet eens erg slecht smaakte.
Hierna hebben we ons daar de Brixton Academy begeven. Daar aangekomen bleek er een rij van zo’n 100 meter te staan, die overigens verrassend snel doorliep. Een kwartier later waren we binnen, en konden we de zaal bewonderen. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Het podium werd omlijst door enorm kitscherige nep-griekse gebouwen, met boven het podium nog een zuilengalerij. Heel grappig om te zien, en een goede plek voor een band als Within Temptation. De tent was trouwens behoorlijk groot en druk, ik schat dat er zo’n 3000 mensen waren (er kan 5000 man in). Behoorlijk veel mensen voor een Hollands bandje in het buitenland!
Het concert begon met een voorprogramma, 69eyes, ik geloof dat ze op het moment hier in Engeland een hitje hebben. Een grappige rock-band, met knipoog naar de jaren tachtig. Hierna volgde Within Temptation, die weer eens erg goed speelden. Robert merkte op dat hij nog nooit een zanger of zangeres live zo goed had horen zingen (hij zag WT voor het eerst, net als Alinda). Het geluid was ook erg goed, vergelijkbaar met de bijlmerbierhal maar nog net niet zo goed als 013. Dit alles maakte het een zeer plezierige avond, die wel eindigde met een piep in mijn oren, maar heel af en toe moet dat mogen.
Inmiddels heb ik de zware metalen weer verwisseld voor zestiendeeeuwse popsongs op mijn MP3-spelertje. Overigens is dit tijdelijk, ik mag dit jaar nog meer zware metalen gaan beluisteren, al zal het volgende keer wel gespeeld gaan worden op klassieke instrumenten. Maar daarover later meer.
groeten
Dorine