Beste allemaal,
Vogeltjes kijken op weg naar mijn werk is nog steeds erg leuk, maar vogeltjes kijken vanachter je raam is ook niet verkeerd, vandaar dat ik met veel moeite (en een bezem) een pindanetje heb weten te hangen in de takken naast mijn raam.
Het netje is inmiddels een drukke mezensocieteit.
groeten
Dorine
Hallo allemaal
Vanochtend heel vroeg is mijn oma (mijn moeders moeder) overleden. Ze was al een poos ziek. Gelukkig heeft ze gedurende haar ziekte altijd thuis kunnen wonen, in het huis waar ze van kinds af aan heeft gewoond, en waar al haar 4 kinderen zijn geboren. Tijdens mijn kerstvakantie in Nederland heb ik haar voor het laatst gezien. Ze had toen goede weken, zat in haar stoel voor het raam te genieten van de schaatsers op het ijs achter haar huis. Ze was nog heel helder en enorm belangstellend. Anderhalve week geleden ging het plots slechter en vanaf maandag hebben mijn moeder en ooms bij haar gewaakt. Vannacht is ze in haar slaap overleden.
Oma is 88 jaar geworden. Ik zal haar missen.
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
Ten eerste allemaal een gelukkig nieuwjaar gewenst! Ik heb weinig geschreven de afgelopen weken, vooral omdat ik druk was met andere dingen. Ik hoop binnenkort wat meer over de kerst en mijn week in Nederland te schrijven, ik wacht nog op een paar foto’s. Ik kan al wel vast verklappen dat ijs en schaatsen een grote rol speelden in de lage landen!
Ook hier in Groot-Brittannie is het koud. Helaas kennen ze hier geen ijspret en schaatskoorts. Er wordt voornamelijk geklaagd over de kou hier in het kantoor. Vooral mijn mediterrane en australische collega’s hebben het koud, heel erg koud. Mijn Finse collega vindt het niet koud genoeg, en mijn russische collega stuurt me elke dag hollandse schaatsfoto’s die hij van een Nederlandse vriend krijgt toegestuurd. Hij snapt niets van de Nederlandse ijspret maar vindt het wel prachtig! Ik heb geen idee of we hier in de UK kunnen schaatsen op buitenijs, in Sutton is er geen open water (zelfs geen slootjes) dus ik kan het niet testen. Het wordt dus maar weer de ijsbaan, waar ik tegenwoordig privekunstschaatsles heb.
Ander belangrijk nieuws kregen we gisteren. Mijn baas, Chris, had zijn vijfjaarsbeoordeling (tenure). Aan de had daarvan wordt bepaald of hij een vaste baan krijgt of kan vertrekken (en daarmee ons hele team inclusief mijzelf). De beslissing was positief! Chris mag blijven en mijn contract wordt vanaf mei met in ieder geval 1 jaar verlengd. Nu nog een grote beurs binnenhalen! De beurs die we hebben geschreven is vertraagd, meer mag ik er nog steeds niet over zeggen, maar voor april hebben we hierover zeker geen nieuws. We hebben het gisteravond uitbundig gevierd!
Binnenkort meer over de kerstvakantie (zal het op datum zetten dus het komt onder dit bericht)!
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
RAE, ofwel Research Assessment Exercise. De term vloog al sinds ik hier ruim tweeenhalf jaar geleden begon in het rond. Elke vijf jaar word het wetenschappelijk onderzoek van alle universiteiten beoordeeld. Er zijn vier categorieen, 1 t/m 4 waarbij het onderzoek in categorie 1 weinig vernieuwend is, terwijl categorie 4 baanbrekend onderzoek vertegenwoordigd. Elk onderzoeksteam binnen een universiteit wordt beoordeeld. Deze resultaten worden bij elkaar opgeteld en per categorie en in het algeheel wordt er gekeken welke universiteit het beste scoort.
Ik werk in een onderzoeksinstituut, waar er uitsluitend onderzoek aan kanker wordt gedaan, van heel biologisch tot erg klinisch. Vandaar dat wij in slechts twee categorieen meededen, biological sciences en cancer research. In de categorie biological sciences zijn we eerste geworden, we houden daar alle grote universiteiten achter ons! In de categorie cancer research zijn we gedeeld tweede met Cambridge, achter Manchester. Een geweldig resultaat voor het instituut! Dat zal zich ook financieel wel gaan vertalen, wat voor onze groep niet slecht zijn aangezien er problemen zijn rond de beursaanvraag die we hebben ingediend (aangezien dit allemaal nog confidentieel is zal ik hierover nog niet uitwijden).
Op de algemene lijst komen we niet echt voor, we doen tenslotte maar in 2 van de 60 categorieen mee. Cambridge was het beste, gevolgd door Oxford, the London school of Economics en Imperial College London, waar Robert bijdraagt aan het onderzoek.
Een goede manier om de kersttijd in te gaan! Het is hier al druk met kerstverplichtingen, woensdag had ik kerstdiner met mijn werk, gisteren moest ik zingen in het kerstkoor van het ziekenhuis, vanmiddag hadden we kerstlunch in de kantine en zometeen gaan we een feestje bouwen in onze eigen sporthal (voor de gelegenheid omgetoverd tot jazzclub). Zondag mag ik zingen in de kerk, met daarna een kerstlunch. Volgende week werk ik nog twee dagen en dan geef ik me over aan het engelse kerstfeest. De recepten voor gevulde kalkoen, kerstpudding e.d. zijn al gedownload, Robert en ik gaan koken voor zijn vader en oma.
Na de kerst ben ik een week in Nederland, hopelijk zie ik jullie daar! Een hele fijne kerst toegewenst!
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
Mensen die mij afgelopen jaren hebben gesproken hebben mij ongetwijfeld horen klagen over de engelse tijdzone. ‘s Zomers is het veel te vroeg licht en veel te vroeg donker, ik heb menig pleidooi gehouden voor het toetreden van Londen tot de europese tijdzone. Toch heeft Greenwich Meridian Time ook voordelen. Toen ik nog in Nederland woonde en werkte waren er ‘s winters altijd een paar maanden waarin ik doordeweeks geen daglicht zag, ‘s ochtends was het donker als ik naar mijn werk ging, en tegen de tijd dat ik klaar was was het alweer donker.
Hier is dat anders. Zelfs nu, heel dicht bij de kortste dag, begint het toch rond half acht al licht te worden. Daar komt nog eens bij dat de werktijden hier ook anders zijn, sowieso wordt er hier maar 7 uur per dag gewerkt en voor negen uur begint er bijna niemand (behalve mijn baas die om 7 uur present is). Mijn meeste collega’s beginnen rond een uur of tien en werken dan redelijk laat door (want die 7 uur is de richttijd maar in praktijk werken we hier echt wel acht uur of veel meer per dag). Ik begin zelf meestal rond een uur of negen.
Als ik om half negen de deur uitstap om naar mijn werk te gaan is de zon al op, tenminste als het niet bewolkt is. De laatste dagen was het hier echter prachtig weer. Ik vind het prachtig weer, de meeste engelsen en zeker mijn zuid-europese, amerikaanse en australische collega’s denken daar anders open. Het is namelijk koud, rond het vriespunt. Mijn motto is: warme kleren aan en genieten maar. Genieten doe ik dan ook volop.
Zodra ik de deur uitstap hoor ik overal gefluit om mij heen. Sutton is heel vogelrijk, en nu de blaadjes uit de bomen zijn, valt er ook wat meer te zien van die vogelpracht dan alleen houtduiven. Tijdens het halfuur lopen naar mijn werk kijk ik dan ook voortdurend om me heen. Gespot de afgelopen week: houtduiven (een miljoen ofzo, dit is de meest algemene vogel in Sutton, en vermoedelijk ook de oorzaak van de vele vossen hier), turkse tortel, eksters, vlaamse gaaien, zwarte kraaien, zilvermeeuwen, merels, niet nader geindentificeerde lijsterachtigen (zoef zoef voorbij, ik zag er vandaag een bessen stelen, vermoedelijk dus een koperwiek), winterkoninkjes, koolmezen, pimpelmezen, staartmezen, roodborstjes, vinken en als klap op de vuurpijl een heuse kleine bonte specht. Geen foto’s van al dit moois, als ik mijn fototoestel zou meenemen zou ik vermoedelijk niet op mijn werk aankomen… Als de zon schijnt is het elke ochtend weer genieten en is het lopen naar het werk een heus feest!
Verder heb ik niet veel nieuws. Ik ben inmiddels weer helemaal opgeknapt van mijn forse verkoudheid en de buikgriep die daarop volgde. Op mijn werk probeer ik voor de kerst nog wat dingen af te krijgen, zodat ik in januari met een nieuw project kan beginnen.
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
Ik ben aan het begin van deze week geveld door een flinke verkoudheid. Een hele flinke verkoudheid waarvoor ik zelfs twee dagen thuis moest blijven van mijn werk, wat me nog niet eerder overkomen was.
Robert had precies dezelfde symptomen een week eerder, dus het werd flink duimen, eerst dat hij mij niet zou aansteken, en toen ik vervolgens toch klachten kreeg, hopen dat de zware verschijnselen weg zouden blijven totdat ik een aantal leuke dingen achter de rug had.
Die leuke dingen waren in Nederland. Mijn zusje studeerde afgelopen vrijdag af, ze is nu een echte dokter! Daar moest ik natuurlijk bij zijn dus zijn Robert en ik afgelopen donderdag afgereisd naar Nederland. De vrijdag was geheel gewijd aan mijn zusje, we hebben de afstudeerzitting gezien, heerlijk gegeten op het Westelijk handelsterrein en vervolgens stevig geborreld in een ander cafe eveneens op het westelijk handelsterrein. Zaterdag zijn we met Marieke, Paulien en Hessel Leiden gaan verkennen. Ik heb nog nooit zulk slecht weer gezien in Nederland! Elke vijf minuten een hagelbui. Gelukkig hebben we tussen de hagel door toch wel veel moois gezien.
Zondagochtend merkte ik dat mijn verkoudheid nu echt opkwam. Helaas moesten we later op de dag op de trein. Een eurostartrip met verstopte oren is bepaald geen pretje (maar dat is vliegen ook niet). In Londen kwamen we ook nog eens vast te zitten in een bomvolle, warme metro dus toen ik met een uur vertraging eindelijk thuis kwam was ik goed beroerd.
Woensdag ben ik voorzichtig weer aan het werk gegaan, inmiddels gaat het weer prima, al blijf ik niesen.
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
Na alle drukte en emoties rond het overleiden van Roberts moeder gaan dingen hier inmiddels z’n gangetje. Tenminste, bijna altijd. Deze week hadden waren er wat problemen in huis. Op dinsdagavond roken twee van mijn buren gas in de hal van het huis. Natuurlijk werden er meteen technici bijgehaald die dat op moesten lossen, die waren er redelijk snel bij. Helaas konden ze maar niets vinden. Ze roken gas, maar hun meters gaven het niet aan. Ondertussen moesten alle bewoners wakker blijven voor het geval dat de flats zelf onderzocht moesten worden. Rond 1 uur ‘s nachts was er nog steeds geen lek gevonden en werd besloten de stoep voor het huis op te breken. Meer heb ik niet meegekregen, ik had die dag 11 uur gewerkt en was zo moe dat ik niet meer wakker kon blijven. Voor Robert was er weinig keus, ze waren onder zijn slaapkamerraam aan het graven. Rond een uur of drie hoorde hij een hoop gevloek (en toen is hij naar de bank in de huiskamer verhuisd).
De volgende ochtend werd langzaam duidelijk waar dat gevloek voor was. Toen ik met mijn slaperige hoofd de douche aanzette kwam er geen water uit. Ook in de keuken bleek ik geen water te hebben, alleen in de badkamer had ik een beetje water uit de watertanks. Ook het gas bleek het nog niet te doen. Toen ik buiten kwam bleken we opeens een fontein te bezitten! Midden in de nacht hadden de werkmannen de waterleiding (die in de verkeerde kleur was geverfd) doorgezaagd.
Ik ben gewoon naar mijn werk gegaan, maar Robert is de hele dag thuisgebleven om een oog in het zeil te houden. Ergens in de middag hadden we weer water. Toen ik ‘s avonds thuis kwam hadden we nog geen gas. We hebben maar een salade in elkaar gedraaid want zonder gas kan er bij mij weinig gekookt worden. Er waren wel straalkacheltjes gebracht inmiddels, al was het niet extreem koud en had ik ook wel zonder gekund. Laat in de avond is het gas weer aangesloten.
Inmiddels werkt bij mij alles weer naar behoren. Voor twee flats heeft dit avontuur nog een staartje, in hun huizen werden illegale boilers gevonden. Die zijn direkt weggehaald omdat ze een groot risico vormen op het vrijkomen van koolstofmonooxide. Een duur grapje, boilers kosten hier een paar duizend pond, CV ketels zijn nog veel duurder. Bovendien zitten ze nu nog steeds zonder gas en gaan hun keukens overhoop. Ik ben erg blij dat mijn boiler goed was (Robert had ook geen problemen).
Ik hoop dat we voorlopig niet meer van deze grappen krijgen.
groeten
Dorine
Beste allemaal,
Na een paar hektische weken ben ik weer thuis in Sutton. Gistermiddag hebben we Roberts moeder begraven. De afgelopen weken heb ik na tweeenhalf jaar in Engeland te zijn geweest, voor het eerst een echte cultuurshock gehad. Er wordt hier toch wel op een andere manier met dood en begrafenissen omgegaan. De grootste shock was dat het maar liefst twaalf dagen duurde voordat Sylvia begraven werd, zonder een duidelijke reden. Huisarts en gemeentehuis waren weinig behulpzaam bij het registreren van de dood (duurde vijf dagen) zodat de begrafenis niet georganiseerd kon worden. Groot-Brittannië kent geen wet waarin staat dat een lichaam binnen een aantal dagen begraven moet worden. Gebruiken zijn hier toch wel anders, zo worden er geen rouwkaarten verstuurd en is het ook niet erg gebruikelijk dat een lichaam opgebaard wordt.
De uitvaardienst en begrafenis waren wel mooi. Sylvia was heel actief in haar (katholieke) kerk, de kerk zat dan ook bomvol met mensen, familie, vrienden en gemeenteleden. Tijdens de begrafenis scheen de zon uitbundig, de hele dag hebben we geen wolk gezien. Na de begrafenis was er een receptie in de pub, een echte engelse lokatie maar het was heel fijn om daar met iedereen te praten.
Het was een emotionele dag en ‘s avonds was iedereen doodop. We zijn dan ook niet naar huis gereden. Vanochtend zijn Robert en ik lekker uit gaan waaien in het lokale arboretum. Het was daar een festival van kleuren.
Het hele park stond vol met esdoorns en die zijn natuurlijk prachtig in deze tijd van het jaar
Gelukkig konden we toch wel weer genieten van deze kleurenpracht!
Inmiddels ben ik weer thuis. Morgen gaat het gewone leven weer beginnen, hele werkweken, zonder dat ik de helft van de week in the West Country ben en ook weer wat weekenden thuis.
De afgelopen weken heb ik heel veel lieve mailtjes en kaarten ontvangen uit Nederland. Ik wil jullie daarvoor alvast bedanken, ik hoop dat ook nog op een iets meer persoonlijkere manier te doen.
Ik vond in het niet gepubliceerde gedeelte van deze website nog een stuk over een lang weekend dat ik eind augustus in the Peak District had, dat kunnen jullie ergens hieronder lezen.
groeten
Dorine
Beste allemaal,
Gisteravond is de moeder van mijn vriend Robert, Sylvia, na een lang ziekbed overleden. De afgelopen weken zijn we heel veel bij haar geweest en hebben we op een goede manier afscheid van haar kunnen nemen. We zijn heel verdrietig, maar ook dankbaar dat haar een verder lijden bespaard is gebleven. Sylvia wordt waarschijnlijk begin volgende week begraven.
Wanneer mijn leven weer wat normaler gaat verlopen, zal ik hier wat meer gaan schrijven, en ook de backlog aan dingen die ik hier nog moet schrijven, bijwerken.
groeten
Dorine
