By
dorine on December 16th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on nog meer drukte
Hallo allemaal,
Afgelopen donderdag schreef ik over de eerste helft van een drukke week, hier volgt de tweede helft. Na het nodige harde werken op donderdag moest ik wederom voor vijven het kantoor uit rennen om een trein te halen. Deze keer was de bestemming weer eens de kerk. Overigens niet voor een kerk-activiteit. Er zijn nog meer Nederlandse groepen die gebruik maken van ons gebouw en deze avond organiseerde de Nederlandse City Lunches een kerstsoirée. Normaal organiseert deze groep lezingen onder lunchtijd, speciaal voor Nederlanders die in de City (het zakendistrict) werken. Ze weten bekende sprekers, zoals Wim Kok en Ayaan Hirsi Ali te krijgen. Ik ben er uiteraard nog nooit bij geweest. De city is voor mij anderhalf uur reizen vanaf mijn werk en ik zou dus een hele dag vrij moeten nemen voor een lunch. Bovendien spreken de veelal economisch getinte lezingen mij niet zo aan, ik blijf bioloog met heel veel andere interesses maar de economie hoort daar niet bij. Deze keer was de bijeenkomst echter ‘s avonds en stond er voor mij een veel interessantere spreker op het programma: Jan Siebelink, de schrijver van Knielen op een bed violen. Een prachtig maar enigszins deprimerend boek dat ik recent in één avond uit heb gelezen. Dat kwam goed uit, want de lezing bleek voornamelijk over dit boek te gaan. Voor de mensen die het niet gelezen hebben: het boek gaat over een vader die opgaat in een extreme vorm van het orthodoxe protestantisme, en de gevolgen hiervan voor zijn gezin. Het boek is autobiografisch en Jan Siebelink vertelde heel oprecht over de ervaringen met zijn vader, op een best positieve manier. Heel interessant om te horen. Na afloop stond er een heerlijk buffet en kreeg ik de gelegenheid om met wat gemeenteleden die ik normaal niet zo vaak spreek te praten. Ook werd het boek verkocht en gesigneerd door Jan Siebelink zelf. Ik had zelf nog geen kopie, had het boek van Henk geleend, dus heb de verleiding niet weerstaan. Ik had zowaar nog even de tijd om een praatje te maken met de schrijver, een aardige en interessante man.
Op vrijdag, hoera, hoefde er eens niet gereisd te worden voor de avondactiviteit. De beroemde en beruchte Institute’s Christmas Party stond op het programma. Op kruipafstand, in de sporthal van het instituut. Die nog steeds niet is ingestort en voor de gelegenheid was omgetoverd in een discotheek. De avond begon met een lopend buffet, weldadig alhoewel niet zo goed als het buffet de dag ervoor (maar wat wil je, er is natuurlijk een verschil tussen een rijke bankiersclub en een charity, wat het instituut is). En ik mopper niet want de avond was gratis, inclusief de nodige drankjes. Na het buffet gingen de voeten al snel van de vloer, waarbij ik er met een stel collega’s een wedstrijd van maakte om elkaar in een zo raar mogelijke danspose op de foto’s te krijgen. Helaas ligt mijn fototoestelkabeltje nog op mijn werk, dus ik heb het resultaat nog niet gezien, maar er staan ongetwijfeld wat goede plaatjes op, die aan de muur kunnen (al moet ik voorzichtig zijn, ook ik ben gefotografeerd).
Door alle drukte had ik inmiddels wel een verkoudheid opgelopen, net als een aantal andere collega’s. Als iemand ziek of verkouden wordt in de groep, dan pikt de rest het meestal snel op. Patient Zero (de eerste met het virus) moet vervolgens nog een maand gezeur aanhoren want vooral de heren zijn bang voor virussen. Deze keer was ik gelukkig niet patient zero. De verkoudheid maakte wel dat ik enigszins op tijd naar huis ben gegaan, met een niet al te hoog alcoholpromillage.
Gisteren kon ik zowaar een beetje uitslapen. Een beetje, want er moesten nog de nodige boodschappen gedaan worden en boodschappen doen op een zaterdag anderhalve week voor kerst is een tijdrovende affaire. Overal staan lange rijen en op highstreet kun je over de hoofden lopen (en dan wil ik niet weten hoe Oxford Street en Covent Garden, de winkelgebieden van Londen, zijn, ik heb deze straten zeer bewust vermeden de laatste weken). Na de noodzakelijke boodschappen heb ik me weer naar Londen centrum begeven, wederom naar de kerk. Daar stond een cantorijrepetitie op het programma, voor de dienst van zondag. Er was nog niet eerder gerepeteerd, dus er moest hard gewerkt worden. Bij aanvang bestond de cantorij uit twee hele personen: Gertie, die alweer maanden in Nederland woont, maar voor de gelegenheid naar Londen was gevlogen en mijzelf. Later kwam ook Marianne nog. Vervolgens zijn we anderhalf uur door David gedrild op de hoge tonen. Ik ben nu officieel mezzosopraan, met een beetje opwarmen is de hoge G geen probleem meer. Die hoge G was nodig, want we moesten een descantpartij zingen. Wie wel eens een engelse Carolservice gehoord of op TV gezien heeft, heeft ongetwijfeld gehoord dat de sopranen bij het laatste vers een hoge stem boven de gemeente zingen. Dat is wat wij mochten doen, voor het lied Once in Royal David’s City. Na anderhalf uur heerlijk gezongen (en gehoest) te hebben, hebben we nog een hapje gegeten op Spitalfields Market, waar we bijna altijd eindigen na een cantorijrepetitie).
Om tien uur was ik thuis en toen moest er nog een taart gebakken worden. Ik heb recent van een collega het recept gekregen voor een echte engelse Carrotcake (worteltaart). Dat wordt hier best veel gegeten, en het is ook echt lekker). Dat recept moest geprobeerd worden, met het gevolg dat ik tot twaalf uur in de keuken heb gestaan, en die vervolgens in een bijzonder wanordelijke status achterliet.
Vanochtend was ik alweer om tien uur in de kerk (met taart), want er moest weer gerepeteerd worden met de cantorij. De stembanden moesten weer even opgerekt worden voor de hoge G’s. De dienst zelf was een echte kerstdienst. Omdat in Londen er op eerste kerstdag geen openbaar vervoer is, en omdat veel van onze gemeenteleden daarvan afhankelijk zijn, hebben we dan geen dienst. We hebben een kerstzangdienst op het moment dat de meeste gemeenteleden nog in Londen zijn op derde advent, dus vandaag. De dienst was een mix van een Engelse Lessons en Carols dienst en een Nederlandse Kerstdienst, met veel bekende liederen. Met de cantorij, waar ook Willemina, een oudere dame uit onze gemeente, nog bij was gekomen om het totaal op vier sopranen te brengen, ging het fantastisch. Onze solostukken klonken heel zuiver en de hoge G’s werden allemaal gehaald. Na afloop kregen we het commentaar dat we als engelen zongen. Beter kun je het niet krijgen denk ik. Volgend jaar gaan we voor de hoge A!
Na afloop stond er een heerlijke kerstmaaltijd. Veel gemeenteleden hadden iets klaargemaakt en er was heel veel keus aan lekkere dingen. Mijn taart bleek bijzonder goed gelukt en was populair!
Om een uur of drie ben ik naar huis gegaan, waar de anticlimax wachtte: de keuken had veel weg van een zwijnenstal na een week niet afwassen (overigens zonder gekookt te hebben) en het fabriceren van een taart, en ook de rest van het huis kon wel een opruimbeurt gebruiken. Inmiddels is er afgewassen, geboend, geveegd, gedweild en gaat zometeen de derde was aan het rek. Niet echt zondagswerk, maar het was deze week even niet anders.
Komende week staan er nog wat activiteiten op het programma, maar er hoeft niet meer gereisd te worden tot vrijdag, en dan gaat de reis naar Gatwick airport.
Volgende keer meer!
groeten
Dorine
By
dorine on December 13th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on kerstdrukte
Hallo allemaal,
Kerst komt eraan en net als vorig jaar heb ik twee weken voor de echte feestdag een 0-avonden-thuis week. Veel kerstdrukte, maar ook andere leuke dingen. Het begon min of meer afgelopen zondag toen ik naar de film the Golden Compass ben geweest. Een mooie film die goed recht doet aan het boek van Philipp Pullman, al had het wat langer gemogen, 1 uur en vijftig minuten is wat magertjes in vergelijking met Lord of the Rings en Harry Potter.
Afgelopen maandag had ik een kerkenraadsvergadering en ook op dinsdag mocht ik weer naar Londen centrum. Deze keer voor een concert van een cello-kwartet. Klinkt klassiek, moeten veel mensen die dit lezen denken. Het concert was in de Astoria, en dat zal bij de meeste klassieke muziek liefhebbers geen belletje doen rinkelen. Bij popliefhebbers misschien wel. We hebben het hier namelijk niet over klassieke muziek. Het cellokwartet heet apocalyptica, is afkomstig uit Finland en maakt heavy metal. Ik had al veel van ze gehoord, maar moest ze nog eens gaan zien. Dat is zeer goed bevallen. De heren maakten er een behoorlijke show van, maar ondertussen konden ze toch erg goed spelen.
Na een nacht van nog geen vijf uur slaap ging gisteren mijn wekker om vijf uur af. Om zes uur was ik op het station en om zeven uur op station Euston, in Noord-Londen. Daarvandaan volgde er een prachtige treinreis door een wittig heuvellandschap. Het vriest hier namelijk op het moment, en buiten is alles wit uitgeslagen van de rijp. Een schitterend gezicht! Om kwart over acht stond ik in Coventry, een stad een uur ten noorden van Londen. Daar ging ik met Richard naar een meeting over de microarrays die we doen. Een hele leerzame meeting waar ik ook goed de kans heb gekregen om de problemen die ik heb met de arrays te bespreken met de mensen die ze ontworpen hebben.
Na de meeting kregen we nog de kans Coventry even in te gaan. Richard heeft er vier jaar gewoond, dus hij wist er aardig de weg. Een van de eerste dingen die ik in een nieuwe Engelse stad meestal bezoek, is de kathedraal, en dat was niet anders in Coventry. De kathedraal van Coventry is wel bijzonder. In 1940 is de kerk gebombardeerd door de Nazi’s.
De ruines van de middeleeuwse kathedraal staan nog overeind, samen met de toren. Het is nu een soort stilteruimte geworden.
Aan de ruines vastgebouwd staat een nieuwe, moderne kathedraal uit de jaren zestig van de vorige eeuw.
Van buiten is het gebouw niet heel bijzonder, al hangt er een mooie sculptuur aan de geven. Van binnen is het gebouw echter gevuld met prachtige moderne kunst.
Dit is de kerk van binnen, gezien vanaf de ingang, kijkend naar het altaar met daarachter een prachtig wandkleed met een levensgrote afbeelding van Jezus. Aan de zijkanten zijn de pijpen van het orgel te zien. Ook had de kerk prachtige glas-in-lood ramen:
Een goede afsluiter van het bezoek aan Coventry. Overigens stond vlak naast deze twee kathedralen nog een derde heiligdom, dat ongetwijfeld de meeste bezoekers trekt: IKEA, de kathedraal voor veel seculiere Britten. Midden in het centrum stond een enorme vestiging.
De terugreis met de trein was iets minder comfortabel dan de heenreis, de trein was overvol en ik heb afwisselend op de vloer en in het bagagerek gezeten (had zere voeten van al het lopen op mijn nette laarzen).
Terug in Londen volgde de volgende activiteit: het kerstdiner van mijn werk. We hebben met z’n allen heerlijk gegeten in een Zweeds restaurant in het noorden van Londen (Islington). We kregen allemaal schalen met gerechten, zoals gehaktballetjes, forel, ovenschotel met ansjovis, rode bietensalade enz op tafel. Eenvoudig eten, maar overheerlijk klaargemaakt. Een erg gezellige avond.
Inmiddels ben ik weer bijgekomen van het slaapgebrek, en verheug ik me op de rest van de week, die minimaal net zo druk wordt als de eerste dagen!
groeten
Dorine
By
dorine on December 8th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on regen
Hallo allemaal,
Het weer laat zich hier in Londen de laatste dagen van z’n slechtste kant zien. Het waait stevig en het blijft maar regenen. Niet echt weer om veel te ondernemen, zeker als het zaterdag. De dag begon hier met wind die door het huis huilde en regen die tegen de ramen sloeg. Ik heb me nog maar eens omgedraaid en ben lekker in bed gebleven. Op een gegeven moment moest ik er toch maar uit, er was een hoop te doen. De ideale manier om een regenweekend door te brengen is voor mij met een boek op de bank. Aangezien bijna al mijn boeken uit waren, was het hoog tijd voor een bezoek aan de bibliotheek. De bibliotheek van Sutton is voor mij een Walhalla, ik blijf steeds nieuwe goede schrijvers ontdekken. Er waren nu ook een hoop afgeschreven boeken te koop, 30 pence per stuk. Resultaat: vier boeken gekocht. Ik heb ook nog een stevige stapel boeken geleend, dus zo ziet mijn tafel er nu uit:
Links de gekochte boeken, en ook de boeken die ik van Sinterklaas heb gekregen. Rechts de stapel bibliotheekboeken. Laat de kerstvakantie maar komen!
Van de natuur ingaan komt het de laatste dagen niet echt. Daarom heb ik de natuur maar in huis gehaald.
Twee weken geleden heb ik deze Amaryllis gevonden op een franse markt hier in Sutton, toen was het nog slechts een bol met een paar groene puntjes. De bloem is niet erg bekend hier, Robert was helemaal verbaasd toen hij hem donderdag zag bloeien hier. In Nederland had ik altijd een hele verzameling, hier moet ik het doen met eentje, maar bloeien doet hij! Er is nog een derde knop, dus ik denk dat ik er nog wel even plezier van heb.
Ik heb overigens niet de hele dag gelezen en naar mijn Amaryllis gestaard. Vanmiddag ben ik weer naar st Paul’s Cathedral geweest, deze keer met mijn collega Richard, die van dezelfde klassieke muziek houdt als ik, en met wie ik een hele muziekuitwisseling heb. In St Paul’s Cathedral zong het jongenskoor de Ceremony of Carols van Benjamin Britten, een stuk voor hoge stemmen en harp. Voor het zover was, moesten we eerst wel een poos in de rij staan buiten, waar het tot overmaat van ramp ook nog stevig begon te regenen. De rij was enorm, gelukkig stonden we redelijk vooraan, wat resulteerde in een goede plek. Vooraf had ik een beetje mijn vraagtekens gehad bij dit concert, St Paul’s Cathedral is erg groot en 20 jongenstemmen en een harp klinken niet erg luid. Gelukkig zongen de jongens deze keer niet in de koorbanken, maar in de koepel van de kerk. Wij hadden een plekje vlak daarbij veroverd, dus voor de verandering kon ik het koor eens goed horen in st Paul’s. Het concert begon met de mannen van het koor, die een aantal madrigalen van Byrd en Tallis zongen. Hierna kwamen de jongens met een prachtige uitvoering van de Ceremony of Carols. Ik heb op het puntje van mijn stoel gezeten. Prachtige muziek!
Na afloop heb ik nog wat gegeten en gedronken met Richard in Sutton, maar toen het uitgaanspubliek zich al te erg begon te roeren, zijn we maar naar huis gegaan.
groeten
Dorine
By
dorine on December 7th, 2007
Posted in Nieuws | 1 Comment »
Hallo allemaal,
Zowaar nog een post vandaag. Ik heb net een poosje achter de fluorescentiemicroscoop doorgebracht en zag daar wat mooie dingen. Een poosje terug heb ik al een plaatje op deze site gezet, toen van normale cellen. Het zag er toen zo uit:
Dit zijn chromosomen (met onderin nog een hele cel). Als je goed kijkt, dan kun je bovenin twee grote chromosomen zien met op het uiteinde twee rode puntjes. Dit is het kankergen dat ik heb aangekleurd.
Hetzelfde trucje kun je ook uithalen met de kankercellen die we kweken hier in het lab. Ik heb zelf dertien verschillende celsoorten (cellijnen), maar geen enkele heeft meer dan twee kopieen (normaal) van dit gen, wat zover we weten ook klopt, dit gen wordt weinig gevonden in de soort hersentumor waar ik aan werk. Daarom heb ik bij mijn collega Jane, die aan neuroblastomen werkt, om een aantal van haar cellijnen gevraagd. Toen ik die kleurde zag ik dit:
In plaats van twee puntjes, zie je nu dat twee chromosomen voor de helft helemaal gekleurd zijn. Dit betekent dat er hier een hele rij kopieen van dit kankergen achter elkaar zitten. Dit gen is een transcriptiefactor, dat betekent dat het andere genen aanzet. We hebben twee kopieen van het gen nodig, want tijdens de ontwikkeling van een embryo moet dit gen andere genen aanzetten, die zorgen dat het hersen- en zenuwweefsel groeit. Heel veel kopieen van dit gen zorgen ervoor dat de genen die voor deze groei zorgen, veel harder aangaan, waardoor er snelgroeiende cellen ontstaan die de gewone cellen wegdrukken: kanker. Mijn collega Jane van wie ik de cellen mocht gebruiken (ze heeft FISH, deze techniek, volgens mij nog nooit zelf heeft gedaan) is overigens ontzettend blij met dit plaatje, ze laat het in het kantoor hiernaast aan iedereen zien, zodat ik continu mensen langskrijg die opmerken: ik zag dat je leuke resultaten had!
Dit is een prachtig voorbeeld, we vonden het hier gewoon jammer dat het niet een van onze eigen cellijnen was. Ook die hebben veel kopieen van kankergenen, maar niet dit gen. Op een van mijn eigen cellijnen heb ik een ander kankergen gekleurd en dat zag er zo uit:
Heel veel stipjes, die niet op de chromosomen liggen. Toen ik dit drie weken terug voor het eerst zag, dacht ik dat het experiment mislukt was, dat het stukje DNA met fluorescent kleurtje dat ik gebruik om dit gen aan te kleuren, ook op andere plekken waar het niet hoorde, plakte. Omdat ik het niet beter kreeg, heb ik de genetici die hier ook op het kantoor zitten, en die heel veel van chromosomen en kanker afweten, eens gevraagd wat zij hiervan vonden. Volgens hen klopte het wel degelijk wat ik zag. Wat je hier kan zien, zijn allemaal mini-chromosoompjes waarin 1 kopie van het gen zit. Bij elkaar zijn het ook heel veel kopieen, die er voor zorgen dat de cel harder gaat groeien. Ik had nog nooit van die mini-chromosoompjes gehoord, maar het blijkt vaker voor te komen voor de hersentumor waar ik aan werk. Goed nieuws dus!
Dit is overigens allemaal helemaal niet nieuw: we wisten allang dat er veel kopieen van deze genen in de cellen waren, we hadden dat met een andere techniek al gezien, maar om het ook daadwerkelijk zo in de cel, op de chromosomen te zien is wel heel leuk. De fluorescentiemicroscoop is inmiddels niet meer mijn grootste vijand! Overigens gaan we hiermee wel nieuwe dingen doen, ik heb een hele set met stukjes weefsel van onze hersentumor, die geconserveerd zijn in paraffine, een soort kaarsvet. Van deze stukjes weefsel weten we niet of er een normaal aantal, of abnormaal aantal kopieen van deze genen is, en niemand heeft er ooit nog naar gekeken. Chromosomen aankleuren op paraffine-weefsel is echter veel moeilijker dan op gewone cellen die direkt op het microscoopglas gedruppeld zijn, dus dat wordt de volgende uitdaging voor mij.
Ik ga nu mijn resultaten maar eens bijwerken in mijn labboek…
groeten
Dorine
By
dorine on December 7th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on sinterklaas
Hallo allemaal,
Sinterklaas heeft op vijf december een uitstapje naar Londen gemaakt! Voor het weer zal hij het niet gedaan hebben denk ik, want dat is al dagenlang nat en winderig. Na het werk ben ik naar de pastorie in Richmond gegaan, Henk wachtte ons op met een glas Gluhwein. Steffen, Marjolein, Helen en Rahman waren er ook. Met elkaar hebben we eerst oerhollandse (maar wel vegetarische) snert gegeten en daarna hebben we een speciale sinterklaas-Triviant editie gedaan, met vragen over Sinterklaas en Londen. Zodra je twee triviantjes had, mocht je een cadeautje voor iemand uitzoeken. Een heel leuk idee, en het werd een hele gezellige avond. Sinterklaas had voor mij een bezoekje aan een charity shop gebracht en verraste me met drie stevige boeken uit het genre dat ik op het moment erg graag lees (en Sint had ook nog eens boeken uitgezocht die ik nog niet gelezen had).
Gisteravond heb ik weer geschaatst. Vorige week heb ik voor het eerst op mijn nieuwe schaatsen gestaan en dat viel niet heel erg mee. De schaatsen waren superscherp, wat erg lastig schaatst, je hebt continu het gevoel dat je valt. Bovendien moest ik nog erg wennen aan de stijve schoenen. Gisteren ging het een stuk beter, mijn voeten deden een stuk minder pijn en de draad is een beetje van de ijzers afgeschaatst, zodat het nu beter gaat. Ik kan elke keer met Robert meerijden naar de ijsbaan, dus dat is supermakkelijk.
Nu ga ik maar snel aan het werk,
groeten
Dorine
By
dorine on December 2nd, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on abdij en kathedraal
Hallo allemaal,
Na de zware metalen van eerder deze week, was het deze zondag tijd voor een andere categorie muziek. Na de kerkdienst in de Nederlandse kerk, en de gebruikelijke na-kerkse aktiviteiten, heb ik me naar Westminster Abbey begeven. Daar was om vier uur een Advent Lessons and Carol service, met het eigen jongenskoor, dat één van de beste van de wereld is.
Voor dat ik naar binnen mocht, moest er uiteraard eerst in een rij gestaan worden, de viering is bijzonder populair en Westminster is niet zo heel erg groot, alhoewel nog altijd groter dan de meeste Nederlandse kerken en kathedralen, maar de diensten zijn altijd in het koor waar beperkte zitruimte is. Daarom mijn keuze voor deze kerk, je zit dichtbij het koor en kunt het goed horen.
Het was een viering bij kaarslicht, we kregen allemaal een klein kaarsje dat we aan het begin van de dienst aan mochten steken (het licht werd doorgegeven). De kerk was verder vrij donker. Een prachtig gezicht, ik kan enorm genieten van grote middeleeuwse kerken in het donker. De schaars verlichte pilaren die in het niets lijken te eindigen, geven je het gevoel dat je in een enorme ruimte bent.
Maar ik was gekomen voor de muziek. Bijbellezingen werden afgewisseld met prachtige muziek, het meeste vrij modern (lees: klassieke liederen uit de twintigste eeuw, o.a. van Britten, Matthias en Elgar). Die muziek klinkt prachtig in Westminster Abbey. Een uur lang heb ik genoten.
Toen ik vervolgens weer buiten stond, had ik er eigenlijk nog niet genoeg van. Dus ben ik op herhaling gegaan. Snel naar de metro gerend, in acht minuten onder het centrum door gesjeesd naar de city, alwaar ik 23 minuten na het verlaten van Westminster Abbey weer een kerk binnenging. Niet middeleeuws deze keer: maar zeventiende eeuws. Natuurlijk, St Paul’s Cathedral.
Ook hier was er een Advent Lessons and Carol service. Was het druk in Westminster, dat was niets vergeleken bij St Paul’s. Toen ik binnenkwam zaten er al een paar duizend mensen. Gelukkig kon ik, omdat ik alleen was, toch nog een redelijk goed plekje vinden. Uiteindelijk liep de kerk helemaal vol, ik weet niet hoeveel mensen erin passen, maar het waren er veel.
Ook st Paul’s was grotendeels onverlicht. Ook een prachtig gezicht, al moet St Paul’s het toch ook wel hebben van z’n vele muur en koepelschilderingen, die in het donker niet meer waren dan wat glinsterend bladgoud.
In st Paul’s was gekozen voor oude, zestiende eeuwse muziek. Het koor liep in processie door de kerk, achter, middenin en voorin liederen zingend. Fijn voor mij, want zo kon ik redelijk achterin zittend toch nog een aantal mooie liederen goed horen. De muziek die voorin gezongen werd was erg zacht achterin, zeker omdat er één of andere motor (misschien van de verwarming of verlichting) enorm aan het brommen was. Niet erg best voor de akoestiek. Ook deze dienst was erg mooi, al prefereer ik toch Westminster Abbey.
Na al dat moois had ik ook nog een goede aansluiting naar huis, waar ik nu lekker nog een poosje ga lezen!
groeten
Dorine